تا آخرین ستاره ی شب بگذرد مرا

بی خوف و بی خیال بر این موج خوف و خشم...

بیدار می نشینم در سردچال خویش

شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم.

شب در کمین شعری گمنام و ناسروده

چون جغد می نشینم در زیجِ رنج کور

می جویمش به کنگره ی ابر شب نورد ...

می جویمش به سوسوی تک اختران دور.

در خون و ستاره و در باد- روز و شب

دنبال شعر گمشده ی خود دویده ام

بر هر کلوخ پاره ی این راه پیچ پیچ

نقشی ز شعر گمشده ی خود کشیده ام.

تا دور دست منظره- دشت است و باد و باد

من بادگرد دشتم و از دشت رانده ام

تا دوردست منظره- کوه است و برف و برف

من برفکاو کوهم و از کوه مانده ام.

اکنون درین مغاک غم اندود- شب به شب

تابوت های خالی در خاک می کنم.

موجی شکسته می رسد از دور و من عبوس

با پنجه های درد بر او دست می زنم.

تا صبح زیر پنجره ی کور آهنین

بیدار می نشینم و می کاوم آسمان

در راه های گمشده- لب های بی سرود

ای شعر ناسروده! کجا گیرمت نشان؟

ا.بامداد (هوای تازه)